"Szeptucha" Katarzyna Berenika Miszczuk

"XXI wiek. Polska wciąż jest królestwem rządzonym przez Piastów. Mieszko I jednak nie przyjął chrztu. Gosia po ukończeniu medycyny jedzie na wieś na obowiązkową roczną praktykę u szeptuchy, wiejskiej znachorki, która jest podstawowym ogniwem polskiej służby zdrowia. Jako że Gosia jest kobietą na wskroś nowoczesną, nie cierpi przyrody, panicznie boi się kleszczy i wierzy tylko w antybiotyki. Na dodatek jest samotna. 

Okazuje się jednak, że wielką miłość można spotkać wszędzie, nawet w świętokrzyskim lesie. Tylko czy uczeń lokalnego wróża, najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego Gosia do tej pory widziała, naprawdę jest tym, za kogo się uważa? I co się stanie, gdy słowiańscy bogowie postanowią sprawić, by w nich uwierzyła?"

Gosława Brzózka to młoda dziewczyna, która ukończyła medycynę. Żyje w Królestwie Polskim, gdzie Mieszko nie przyjął chrztu. Na swoją roczną praktykę jedzie do niewielkiej wsi, do znanej tam starej znachorki Jagi. Gosia do swojej przygody jest nastawiona dość negatywnie, nie wierzy we wszystkie znachorskie przesądy, zabobony, sposoby leczenia ani w słowiańskich bogów. Jest przekonana, że za rok zostanie lekarką i nie będzie miała już nic więcej do czynienia z szeptuchami, które są dość osobliwe. Jej nastawienie zmienia się jednak gdy poznaje Mieszka, praktykanta u miejscowego wróża. Uczucie Gosi z dnia na dzień rośnie, jednak młody mężczyzna nie jest zainteresowany bliższymi relacjami z Gosią. Jak się potem okazuje, praktykantka nie przypadkowo trafia na wieś Bieliny. Jakaś wyższa siła ją tam poprowadziła, jednak jak wcześniej wspomniałam - dziewczyna za wszelką cenę nie wierzy w te bujdy ani w słowiańskich bogów. Oni się jednak o nią upomną i udowodnią swoje istnienie, wciągając Gosię w pewną tajemniczą intrygę.

"Każdy ma w sobie pierwiastek zła. Ludzie bez skazy nie istnieją."

Główna bohaterka jest kobietą na wskroś nowoczesną - nie wierzy w żadne przesądy, w słowiańskie legendy, a jedyne czym się przejmuje w okolicznych lasach to kleszcze i inne choroby. Jest dobrze wyedukowaną osobą, przez co wszędzie dopatruje się nieprawidłowości i potencjalnych zarazków. Mimo to, jest ona bohaterką niezwykle ciepłą, zabawną i beztroską. Powoli wdraża się w nową rzeczywistość i krok po kroku poznaje tajniki szeptuchy. Z kolei Mieszko to największy przystojniak we wsi, którego mnóstwo osób próbuje oczarować za pomocą różnych specyfików miłosnych. Dwoje młodych dorosłych spotyka się jednak przypadkowo i jak się okazuje, oboje będą mieli udział w pewnej sprawie związanej ze słowiańskimi bóstwami. Tworzą zgrany duet, który miewa swoje burzliwe chwile. Oprócz tego poznajemy Sławę oraz Radka, którzy wprowadzają w powieści niezwykle zabawną atmosferę. Jednak kim oni tak naprawdę są, co ukrywają?

Klimat panujący w owej powieści jest niesamowity! Nigdy do tej pory nie spotkałam się z tak rozległymi wierzeniami, legendami oraz poglądami na temat słowiańskich bogów, ich udziału w życiu mieszkańców wiosek i miast. Autorka wszystkie najważniejsze rzeczy i aspekty danych wierzeń przedstawiła na kartach powieści, przez co łatwo można się w tym wszystkim odnaleźć. Jest w tej powieści coś, co sprawiło, że nie mogłam się od niej oderwać. Atmosfera jest nieco tajemnicza, jednak bardzo ciekawa i niespotykana, przez co powieść od samego początku bardzo przypadła mi do gustu. Jest magiczna, a czytelnik poznaje różne nowe formy życiowe pojawiające się w wierzeniach typowo słowiańskich.

Ogromnym atutem tej powieści (oprócz wspaniałego klimatu słowiańskiego) jest humor. Bohaterowie prowadzą między sobą zabawne dialogi, które niejednokrotnie rozładowywały napięcie pojawiające się w książce. Nie czuć spiętego klimatu, wręcz przeciwnie. Pomimo, że w powieści jest wiele momentów emocjonujących, które przeżywa się jeszcze przez kilka kolejnych rozdziałów, humor robi tu ogromną robotę. Poważne wierzenia słowiańskie chwilami zamienia w śmieszne anegdotki, jednak wszystko jest idealnie wysmakowane i przekazane w lekki sposób.

Cała historia bardzo mi się spodobała i jestem przekonana, że wkrótce sięgnę po trzy kolejne tomy opowieści. Autorka stworzyła tu zupełnie inny od obecnego świat, jednak realny i wysmakowany. Pomimo, że początkowo nie byłam przekonana do całej tej idei i staropolskich imion - ta powieść zauroczyła mnie swoim klimatem i motywami kwiatu paproci, który ma w owej historii ogromne znaczenie. W opowieści są elementy pradawnych obrzędów, słowiańskich wierzeń, romansu oraz solidnego humoru. Jestem zdecydowanie na tak!

Tytuł: Szeptucha (Kwiat Paproci #1)
Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk
Wydawca: Wydawnictwo W.A.B.
Data wydania: 03-02-2016
Miejsce wydania: Warszawa
Liczba stron: 415
Moja ocena: 4/5

Livingbooksx